EURO 2008 werd gekenmerkt door wisselvallig presterende topploegen. Kroatië, Nederland en Portugal onderscheidden zich in de groepsfase met flitsend aanvalsvoetbal, maar moesten na de kwartfinales plots hun koffers pakken. Finalist Duitsland speelde eigenlijk maar één goede wedstrijd op dit EK, in de kwartfinale tegen Portugal. En andere favoriet geachte landen als Frankrijk en Italië konden maar zelden imponeren. Alleen het nooit verzakende Spanje verloor op dit EK geen wedstrijd. De Iberiërs incasseerden vanaf de kwartfinale geen goals meer. Doorslaggevend was het technisch hoogstaande combinatievoetbal van spelmaker Xavi en de zijnen. Dat de UEFA de middenvelder van Barcelona tot Beste Speler van het Toernooi heeft gekozen, is naar mijn mening dan ook volledig terecht.
De kwartfinale tegen Italië kan als minst sterke wedstrijd van de nieuwe kampioen worden betiteld. Aanvallend viel er het minst te genieten, al was dat ook de verdienste van de Italiaanse verdediging.
Kenmerkend voor het team van Luis Aragones is dat het, ondanks het minder vlot verlopende aanvalspel, in die wedstrijd weinig kansen weggaf. Het centrale verdedigingsblok van Spanje, Carles Puyol en Carlos Marchena met daarvoor stofzuiger Marcos Senna, zette die goede lijn voort tegen Rusland en Duitsland. Ploegen als Portugal en Nederland konden zich wat betreft hun aanvalsspel de gelijken noemen van de Spanjaarden. Achterin ontbrak het bij die ploegen echter aan kwaliteit. Penaltykiller Ricardo liet tegen Duitsland andermaal zien niet om te kunnen gaan met hoge ballen vanaf de zijkant en ging in de fout bij twee van drie Duitse treffers. En de Nederlandse verdediging bleek niet opgewassen tegen het vlot combinerende Rusland. Spanje liet in de halve finale zien dat die Russen helemaal niet zo vlot waren, want toen bakte het team van Guus Hiddink er weinig van.
Vooraf werd Spanje tegen beter weten in weer als favoriet genoemd. De ploeg heeft in elke linie topspelers staan. In het verleden waren die topspelers er vaak ook, maar nooit leidde hun aanwezigheid tot een titel. Het lijkt erop dat Luis Aragones er voor het eerst in 44 jaar – Spanje was in 1964 Europees kampioen en kwam sindsdien nooit verder dan de kwartfinale van een eindtoernooi – een echt team van heeft kunnen maken, dat zich zonder vedetteneigingen naar de titel speelde. De vooraf bewierookte Cristiano Ronaldo liet zien dat ook dat een kunst is. De sterspeler van Portugal blonk uit in mislukte afstandschoten en geforceerde dribbelacties en speelde zelden in dienst van zijn team. Zo’n speler was er in het Spaanse ensemble niet te vinden. Opofferingsgezinde en technisch vaardige spelers wel. In overvloed zelfs. Spanje is de terechte kampioen.
